(ذات الحبک ۱۷)

🌹قسمت ۹۶: آفرینش و حیات
(ذات الحبک ۱۷)
سوره مبارک تكوير آیات ۱،۲،۱۱،إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَت۱ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﺭﭘﻴﭽﻨﺪ.وَإِذَا النُّجُومُ انكَدَرَتْ۲ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﺑﻲ ﻧﻮﺭ ﺷﻮﻧﺪوَإِذَا السَّمَاءُ كُشِطَتْ۱۱ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺑﺮﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﭼﻴﻨﻨﺪ.در این آیات فرایند تیره و تار و خاموش شدن ستاره ها ،بویژه ستاره‌های نوترونی که با کاهش فعالیت ، کدر شده و به اجرام سماوی خاصی تبدیل می‌شوند.ایه ۱۱ برچیده شدن ، جمع شدن و کنده شدنِ آسمان را می‌فرماید.اسمان ، فضای سه بعدی و با زمان ، چهار بُعدی فضا-زمان را می‌سازد.‌خالق هستی ،در این آیه از اصطلاحاتِ جمع وبرچیده شدن برای فاصله های بین اجرام سماوی استفاده نموده ، که قطعاً موید فضا-زمان چهار بُعدی است. فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ۱۵ﭘﺲ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﻧﺪ الْجَوَارِ الْكُنَّسِ۱۶ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻰ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ.ایات۱۵،۱۶ سفیدچاله و سیاه چاله ها را بیان می‌فرماید.منابع:اینترنت،کتب علوم تجربی.نویسنده: علی‌اکبر نظریان مدرس دانشگاه و آموزش و پرورش و پژوهشگر قرآن 🌹